Maandag de 13e

Ik heb borstkanker.

Het is nu officieel.

In voor controle, uit met borstkanker

Mijn ziekenhuisafspraak is op de 13^e. Geen vrijdag, desondanks een ongeluksdag. Om 15:00 wandel ik rustig het gebouw in voor een check-up – voor de zekerheid– en drie uur later sta ik naar buiten met een vrij zekere kwaadaardige tumor.

Wat moet ik met al deze info?

Na de biopsie schuif ik aan tafel bij de mamma-verpleegkundige. Dat klinkt liever dan de informatie waar ze me mee overweldigt. In eerste instantie herhaalt ze voornamelijk wat de dokters me al medegedeeld hebben: we zien en voelen een knobbel – de lab uitslagen gaan ons vertellen wat het is.

Dan wil ze m’n oksels controleren.

Waarom wil ze mijn oksels voelen? Dat is waar je lymfeklieren zitten, niet? Waarom is het noodzakelijk die te controleren?

Daarna, een vraag. Of er iemand in de familie wel eens borstkanker heeft gehad?

Waarom is dit relevant? Ik heb wel eens gehoord dat borstkanker erfelijk is. Waarom is dit nu belangrijk?

Vervolgens, een stapel brochures.

Ehm, hoezo al deze informatie? Dit is niet voor mij toch? Waarom zou ik al deze kankerinfo willen lezen? Ik weet al alles dat er te weten valt over hersentumoren, ik hoef geen sectie over borstkanker in mijn bibliotheek – thank you very much.

90% borstkanker

Uiteindelijk is het mijn moeder die de vraag hardop stelt: “Wat betekent dit allemaal? Wat verwacht je dat de uitslagen van het lab zullen uitwijzen?”

Het antwoord komt kei hard binnen.

“We zijn er voor 90% zeker van dat het borstkanker is”

Au.

Klassieke coping

De minuten-uren-dagen tussen die zin en mijn volgende afspraak gaan in een waas voorbij.

Wat ik me herinner zijn de volgende 10 manieren waarop ik blijkbaar met slecht nieuws om ga:

1. Mijn broer bellen om hem casual te informeren: “hey ja ik bel even om te zeggen dat ik waarschijnlijk borstkanker heb, ja eh da’s alles okedoei!” en vervolgens de telefoon ophangen (nogmaals excuses);
2. Absoluut niet mijn zus bellen, die in Engeland woont. Ik weet gewoon dat ze in paniek raakt en ze zit daar alleen en dan wil ze een ticket boeken en misschien is het wel niks en ik weet ook eigenlijk niet wat ik moet zeggen en ik kan het niet en laten we maar gewoon wachten tot vrijdag mmmkay?;
3. Thuis mijn toen-man aantreffen die een diner bij kaarslicht heeft bereid om te vieren dat we acht jaar samen zijn. Het hele pakket he, als in: cadeautjes, gekoelde wijn & een tafel vol met heerlijke gerechten. Hem ook op niet zo’n subtiele manier op de hoogte brengen. Ik geloof dat het iets was als: “hey hoi, ik ben er weer, ja het lijkt er op dat we nu een kanker koppel zijn, ah je hebt eten gekookt, lief, dankjewel” (beter maar gewoon duidelijk zijn toch?);
4. Dat eten vervolgens niet opeten. Ik weet vrij zeker dat ik die hele week niet heb gegeten;
5. Plannen om gewoon naar werk te gaan want er is niks mis? Realiseren dat dit niet kan want dan vragen mijn collega’s hoe de afspraak in het ziekenhuis ging en dan moet ik hardop zeggen 90% borstkanker en dat wil ik niet;
6. Het internet afspeuren naar: ‘goedaardige tumoren die geen borstkanker zijn’;
7. Googlen: ‘statistische kans borstkanker 28 jaar’;
8. En: ‘statistieken overlijden borstkanker’;
9. De Sims4 en Zelda BOTW spelen met de gordijnen dicht;
10. De knobbel in mijn rechterboob aanraken en lief vragen of het please, please, please geen borstkanker wil zijn.

Zie hier: een prachtige lijst ontkenning, shock & onderhandeling. Classic!

Vrijdag – niet de dertiende, toch ongeluk

Nu ben ik hier, vijf dagen later, bij de chirurg die me vertelt:

“Nee, helaas, het is niet een ‘goedaardige tumor die geen borstkanker is’.
“Ja, de kans op borstkanker op 28-jarige leeftijd is klein, maar niet nul” en:
“We gaan ons uiterste best doen om je aan de juiste kant van de statistieken te krijgen”.

Het is een vrijdag.

Het hoeft niet de 13^e te zijn voor pech.